سابقه و هدف: تأخیر در تشخیص بیماری سل، چالشی عمده در کنترل این اپیدمی جهانی محسوب شده و موجب ادامه انتقال بیماری و تشدید عوارض آن میشود. این مطالعه با هدف تعیین میزان تأخیر تشخیصی و شناسایی عوامل مؤثر بر آن در بیماران مبتلا به سل مراجعهکننده به مرکز آموزشی درمانی رازی رشت در سال 1403 انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی، دادههای 126 بیمار مبتلا به سل به روش سرشماری جمعآوری شد. دادهها با استفاده از چکلیست محققساخته استخراج و با نرمافزار SPSS نسخه 21 و به کارگیری آزمونهای آماری مناسب مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: از میان 126 بیمار، 88.1% (111 نفر) مبتلا به سل ریوی و 53.2% (67 نفر) دارای علامت سرفه طولانیمدت بودند. میانگین (± انحراف معیار) مدت تأخیر تشخیص 51.5 ± 41.3 روز و میانه آن 33.5 روز (دامنه بین چارکی: 29 تا 60 روز) بود. تأخیر تشخیص در بیماران بستری (میانه: 45 روز) به طور معناداری بیشتر از بیماران سرپایی (میانه: 30 روز) بود (0.015=P). اگرچه تأخیر تشخیص در بیماران ساکن روستا (میانه: 40 روز) در مقایسه با ساکنان شهر (میانه: 32 روز) و در بیماران فاقد بیماری زمینهای (میانه: 35 روز) در مقایسه با بیماران دارای بیماری زمینهای (میانه: 30 روز) بیشتر بود، اما این تفاوتها از نظر آماری معنادار نبود. نتیجهگیری: یافتهها حاکی از تأخیر تشخیصی قابلتوجه در بیماری سل است که بهویژه در جمعیتهای خاصی مانند بیماران بستری مشهودتر میباشد. این نتایج لزوم اجرای برنامههای هدفمند برای تسریع در تشخیص، بهویژه در گروههای پرخطر را نشان میدهد.
.gif){kind=logo}
